Zomaar Een Vrijdag: Vandaag ga ik eens mee met ‘de groep’ (collega's) lunchen in het centrum van Haarlem.
Na een aantal vrijdagen afgeslagen te hebben, en op aandringen van mijn collega's ga ik eens mee.
Volgens heroische verhalen over kapsalon en broodjes donner, verwacht ik dat er op vrijdag van dat soort fastfood gehaald wordt, waar ik niet bepaald voor warm loop. Maar oké, voor de teamspirit moet je wat over hebben, bovendien gaat een warm patatje er ook wel in.
Maar wat blijkt? Ik heb me lelijk vergist in mijn collega's en hun vrijdagmiddaglunch! De gluiperds.
Want kennelijk nemen ze de tijd; er
wordt een lunchzaak gekozen, waarna er rustig aan tafeltjes gegeten wordt.
Zo
gezellig! Dit had ik eerder moeten weten!
Het leuke is, dat er elke week voor een andere
zaak gekozen wordt. Tja, in Haarlem is er keuze genoeg. Ideaal voor
mijn Haarlem research!
Vandaag gaan we naar de Gierstraat. Een superleuk
straatje waar zich allemaal kleine winkels bevinden en waarvan er een heleboel
culi-gerelateerd zijn.
Hier zit ook mijn favo boetiekje Best Kept Secret, met
London-stijl kleding. Ik constateer dat ze zelfs twee winkels
tegenover elkaar hebben zitten.
Het restaurantje waar we naartoe gaan is De
Soepkantine. Ben benieuwd!
Eenmaal binnengekomen een anti-climax. Je kunt dit beter soepkeuken (of soupkitchen, zoals ze in Amerika het Leger Des Heils noemen) noemen. Heel passend bij het plaatje.
Het is een bij elkaar geraapt spulletje met een klein buffet en wat grote pannen soep. Op de achtergond staat men op de hand af te wassen...
Op het krijtbord staan de soorten soep en voor € 5 euro krijg je een kleine kom soep met een snee bruin brood en boter.
Als je beleg op je brood wilt, kun je niet voor het menu kiezen en betaal je de snee brood met je beleg op een apart schoteltje 2 of 3 euro daarvoor.
We willen de soepen toch even zien en een aardige mevrouw die de pensioenleeftijd al ruim gepasseerd is (vrijwilligerswerk of is zij de eigenaresse?) geeft ons een kijkje in de pannen.
Ging ik voor de linzensoep, na een kijkje in de pan toch maar liever niet.
Dan maar de soep met kikkererwten, kouseband en kokosmelk. Volgens de mevrouw erg lekker en pittig. Maar bij elke pan die ze opent zegt ze dat 'ie erg lekker is.
Wanneer het eten komt, ben ik verbaasd over het broodje met het beleg. Die met kaas is heel triest, het zijn plakjes kaas die met een kaasschaaf gesneden zijn.
Zelf heb ik gekozen voor een broodje osseworst, waarvan ik 5 plakjes op een apart schoteltje krijg en betaal hier alleen al € 3,40 voor.
De soep valt tegen. Ik proef geen kokosmelk, de kouseband smaakt naar sperziebonen uit blik. Heus! Ik vind het niet kunnen dat je groenten uit blik zou gebruiken voor verse soep. De soep smaakt niet pittig, maar eerder waterig.
Een grote teleurstelling is de soep zelf (en daar kom je voor bij De Soepkantine, nietwaar?) en de prijs-kwaliteit kan het helaas niet waarmaken.
Bovendien kan ik er niet over uit dat ik het een armoedige boel vind, waar het ook niet erg gezellig is. Niks mis met vintage, maar kringloop vind ik minder charming.
Volgende keer weer ergens anders naartoe!
De oma is overigens niet de eigenaresse, maar een jonge man blijkt de ondernemer te zijn. Ik vraag me af of hij zijn eigen soepen maakt/ proeft en of hij de inrichting heeft gedaan.
Sorry Soepkantine, er is iets mis met jullie formule (wat best een goede had kunnen zijn). Helaas kan ik het niet mooier maken, en is dit mijn mening.
Ik fotografeerde overigens de meest fotogenieke tafel met een leuke wandschildering (de enige) op de achtergrond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten